En omurgalı duruş... Yalakalıktan uzak hunili duruştur...
YENİ SÖZ ESKİ AĞIZLA SÖYLENMEZ...
Ne diyeceğinizi bilemediğiniz olur mu?
Benim olur… Bunca kelime israfına bazen ne diyeceğimi bilemem.
Zamansız
gelen acılarda, karşımdaki insanın üzüntüsünde, bir şeyler söylemek, onu biraz
daha iyi hissettirmek istediğimde, hele bir de yaşamadığım bir şeyse, nasıl
davranmak gerektiğinden bile tam olarak emin değilken, ne yapsam da biraz daha
mutlu etsem diye düşünüp, doğru kelimeleri doğru yerlerde kullanmakta
zorlandığım olur.
Ya da karşımdaki duygusala bağlayıp yokuş aşağı gazsız frensiz deli gibi giderken o moda giremeyip kısır cümleler kurduğum hatta cümle kuramadığım da olur… Kelimeler boğazıma düğümlenir hep. Bir türlü düzgün kuramam cümleleri. Kelime dağarcığım ufalıp küçük cebime girer neredeyse… Çok fazla kelime beynimde hapsolur.
Ama bir durum daha var yaşamda edecek söz bulamadığım…
Söz konusu konuşmayı YALAKALIK olarak algılarsa beynim, söylenmesi gereken her şey inatla ağzımda tıkılıp kalır. Beğenilerimi dahi çok abartmadan söylemem bundandır. Çünkü hayranlık ve beğeniyle o yapış yapış yalakalık görüntüsü arasında “zarafet”, “mesafe” ve “kalite” den oluşan ince bir sınır vardır. Ezilmiş insan kitlelerinin kendilerinden üstün hissettiği her şeye refleks olarak tapma durumu, yaranma duygusudur, farklı beklentiler içinde olmaktır yalakalık. Yalakalığın tanımındaki kilit nokta, karşılık elde etme beklentisidir. Bu beklentiyi aradan çıkardığımız zaman “övgü ”ye ulaşırız zaten.
Bu yapıyı
toplumsal bazda tekrar düşünelim. Bireysel temelde yapılan yalakalıkların sonuç
vermesi halinde, yalakalık yapan insanların eşit konumda bulundukları diğer
insanlardan ayrılmaya başladığını görürüz. Liyakate bakılmaksızın pek çok insan
birbiri peşi sıra maddi-manevi beklediklerini bu yolla almaya başlarsa ne olur?
Az ya da çok var olan toplumsal adaletin yedi sülalesiyle yakın ilişkiye
girenlerin bu eylemleri, bir yerden sonra yazılı olmayan bir kural haline
gelir…
O nedenle çok da tanımadığı insanları yakından tanıyormuş gibi yapan insanları, aslında aralarında yaş ve statü farkı olan insanlarla “senli- benli” konuşmaları, mevki sahibi insanların etrafındaki sevgi kelebeklerini sevmem… Sevemem. Ama açıkçası uzaktan seyretmek çok zevklidir… İnanılmaz insan manzaraları seyredersiniz… Hele de benim gibi yıllarca “seçkin” konukları işletmeci olarak ağırlamışsanız.... Daha kapıdan girerken amaç, tavır, yarış besbellidir. Net yazılmış bir kitap gibi okunur. Ama bazı ortamların olmazsa olmazıdır. “Körler sağırları samimiyetsiz sevgilerle ağırlar”
Bir salon
dolusu insanın ilgisini çekmek için atılan yüksek kahkahalar, özellikle
seslerin yükseltilerek anlatıldığı hikâyeler, yan masaya ateşli meyve tabağı
misali gönderilen konuşmalar beni çok rahatsız eder. Bugün yazmış bir arkadaşım
“ne anarşik” kadınsın diye…
Aslında bunlar ne ortama anarşi ne de ters düşmektir. Büyürken bana öğretilen her şeye taban tabana zıt olduğu için bünyemin kabul edemediği şeylerdir. Bulamadığım kelimelerdeki gibi takılır kalırım.
Babamın bürosundaki yazı gelir aklıma “nokta kadar menfaate virgül kadar eğilme”
Çıkarın, büyüğü küçüğü, noktası destanı olmaz… eğer bir insan bir parça kemik için kendinden taviz veriyorsa üç nokta gibi yerlere de uzanabilir… Ona artık ne yazar...
İşte o
nedenle yakın dostlarım mütevazı, hırsları olmayan… İnsanlıkları banka
hesaplarından yüksek, hesapsız kitapsız insanlardır. Doğrusuyla yanlışıyla
yaşamdaki en büyük derdimde budur. Bu yaşam mücadelesini verirken komik duruma
düşmemek, akşam ayağımı uzattığımda huzurlu olmak… Kendin gibi olmak…
Cebinde ki para kadar zengin, dağarcığında ki bilgi kadar engin, kişiliğinde ki doğruluk kadar samimi olabiliyorsa insan içimi ferahlatır. Varlığı beni mutlu eder.
Hepimize
aydınlık dostlar, samimi insanlar diliyorum… Çünkü az bulunuyorlar... Varsa
yanınızda, yamacınızda sahip çıkın...
Hamiş; Gün gelecek, her şey yerine oturacak, nerede ne söyleyeceğimi bileceğim. Çok umuyorum. Ümitliyim… Ama şimdilik gördüğümü söyleyip, bu yanlıştır "ya hu!" deyip gönlümü kırıyorum... Mesele sadece "yalaka olmamak" değil, yalakalığa geçit vermeyecek diklikte de durabilmek... Sadece yapmayan insan olmak yetmez, yapmayan kendisine yapılmasına da izin vermeyecek...
"SÖKÜKLERİNİ DİK SÖZLERİNİN, DİLİNİ KALBİNE YANAŞTIR;
DİLİNLE
SÖYLEDİĞİNİ KALBİNLE DE SÖYLE...
DİKİŞ
TUTMUYORSA ŞAYET, SÖYLENMEYİ BIRAK;
SUS,
KALBİNDEN GEÇMEYENİ DİLİNE DEĞDİRME...''
MEVLANA
