BEN BERBAT BİR SEVGİLİYİM…

Erkekler neye aşık olur yazdığımda yazı içinde bir gizli özne saklıydı… Bir yerinde dedim ki… Ben berbat bir sevgiliyim…

Madem bayram ve olayı serdik milletçe, her şey dert üstü murad üstü gibi tatil yapıyoruz ben yazayım bari..

BEN BERBAT BİR SEVGİLİYİM… Valla… Çünkü yaradan malzemeye bir sürü özellik katmışta şu “kadınımsı naz, niyaz, eda, işve ve tripleri” unutmuş… Yoksa ben onları salakça filan bulmuyorum haşa… Çok yakışır kadına… Bayılırım ben… Karşısında sekize katlanan erkek ve ona buna trip yapan kaprisli kadın en sevdiğim manzaradır… Erkek olsam asla yanında durmam ama kadın olarak karşıdan bir erkeği o şekilde maymun eden hemcinsimi seyretmek ve ona gösterilen özeni ve onu kaybetmek konusunda erkeğin çaresiz çırpınışını seyretmeye bayılırım…

Aslında mert, akıllı, görgülü ve kaliteli kadınların harcı değildir pek bu durum… Harbici kadınlar camiasında da pek izzet ikram görmeyen “başka türlü bir abla” durumudur bu…  Ama ne çare bu duruma düşmeye bayılır erkek…

Bunu yapan ablalar için derbeder olurlar, salya sümük ağlarlar… Aşk olur böylesinin adı…

Hele bunun bir de gidip başkasıyla olup geri dönen modeli vardır ki… Eziyet çekip hayat boyu erkek mağduru olan kadınlar dehşetle izlerler bu durumu…

Nedir bu ablanın durumu diye düşünüyor insan… Erkeğin bu aslında acziyet olan durum karşısında hindi örneği kabararak “bu savaşı kazanacam oğlum” tavrı anlaşılır elbette… Ne kadar eziyet o kadar erkek hissetme… Yersen…

Ama kadının derdi nedir?

Çünkü bu tür kadın sorunlarının tatlısı, küçüğü baş üstünedir.  Büyüğü, kontrolsüzü ölümcüldür; Allah kolaylık versindir.

Bunu yapan kadını anlamak için yapmayanı anlatmam lazım çünkü o kadının derdini bende bilmiyorum… Ama bunu yapmayan kadın kimdir biliyorum… Ben onu yazayım en iyisi siz aradaki yedi farkı bulun…

Bir kere ergen flört hallenmeleri, küçük hesaplar, klişe taktik ve oyunlarla alevlenen aşklara değil sevgi ve güvene önem verir. Hayatı cosmopolitan testleri gibi yaşamaz. Görmüş geçirmiş, olgun biri olmaktan ziyade sadece şuursuz değildir, bilinçlidir, sakindir. Lakin teoride takdir toplasa da pratikte yalnız kalır böyleleri.

Bu ablalar "ölümlü dünya..." modunda takılıyor olabilir… Mutsuz, olumsuz, huzursuz ve gergin geçecek beş dakikaya bile tahammülü yoktur... Hayatında dandik değil de ciddi sorunlar, üzüntüler yaşamış ya da gözlemlemiş insanlar genelde bu felsefeyle yaşar. Yani dünya ne öküzün boynuzlarında ne de karşı cinsin bacak arasında döner…

Belki sevmiş ve az biraz sevilmiştir. Lakin âşık olmamış ve aşkından geberilmemiştir. Hayatı bir masal ya da romantik komedi sanmasına neden olacak sahneler yaşamamıştır hiç. Ne kadar ters davranırsa davransın aylar yıllar boyu peşinden koşan, nazını çeken aptal âşık tiplerle karşılaşmamıştır. Muhtemelen erkeğin o halini sevmez zaten… Muhtemelen bu davranışları aşk da sanmaz zaten…

Çünkü o pamuk prenses değildir, insandır.

Egolarından arınmış, Kezban geni mutasyona uğramış, cildine/makyajına/ayakkabısına ömrünü harcamak yerine bir çok kitabı yalamış yutmuş, seksi görünmektense olgun ve tutarlı bir duruşu önemsemiş, makul miktarda hüznü gözlerine yedirmiş duru hatundur. Maskülen muamelesi gören kadındır. Sıkı da bir futbol izleyiciyse, siyasetten ve dahi ülkenin durumundan yetmez gibi bir de felsefeden, dinden filan konuşabiliyorsa o-hoo kadın bile değildir beyefendilerin gözünde.

Bu kadını ezilen kadınla karıştırmamak lazım… Bu kadını ezemez erkek insanı böyle umut bile yoktur ufukta zaten… Bu kadın istenilmediği hissine kapılırsa genelde edepli olduğu için sessizce yok olur adamın tutarsız hayatından. Oysa o diğer tür kadına erkek böyle bir şey yapmaya cesaret edemez… İnsan ortası, iş yeri, aile yanı demez diğer tür kadın insan yapar kaprisi, çıkarır kavgayı… Herkesin ortasında bana şöyle davranacaksın, bana bakacaksın, elimi tutacaksın diye trip atanları vardır bunların… Bunla sevgiliyken bir bakar erkek evlenmiş…  Oysa hep ayrılmaktan bahseder iç sesi… Ama bu abladan ayrılmak zordur… Çünkü öylesi yüzsüzleri vardır ki kurtulunmaz bir ömür… Senelerce süren davalarla, göremediği evlatlarla ödüllendirilmiş nice salak adam vardır…

Bir yanda elinden hiçbir şey gelmeden ezilen, tacize uğrayan, dövülen, aldatılan, babası yaşında adamlarla evlendirilen kadınların olduğu bu ülkede bu ablaların varlığı vallahi de bir kadınlık başarısıdır. İnsan ister istemez düşünür ben ne çeşit bir salağım acaba diye…

Yani;

Bir kadın kapris yapmıyor diye, her dediğinizi her istediğinizi yaptırabileceğinizi, trip atmıyor diye, hiç bir açıklama yapmadan kafanıza eseni, istediğiniz şeyi yapabileceğinizi, naz yapmıyor diye, her an kırılabilecek nadide bir bibloymuş gibi ortalıkta salınmıyor diye, ona meşin futbol topu gibi hoyratça davranabileceğinizi düşünmeseniz iyi edersiniz.

Çünkü nazsız, tripsiz kadınlar birçoğunuzun eninde sonunda sığındığı güvenilir limandır.

Ama diğeri erkek egosunu tatmin eden kadındır. Hiçbir şeyden memnun olmaz. Siz alttan aldıkça kaprisin dozu daha da artar. Ve size durgun suda fırtına yaratıp gemiyi kurtaran kaptan hissiyatı yaşatır…  Zor olanın elde edilmeye değer görülmesine bağlı olarak var olur. Böyle kızların sayısı, kapris yapmayıp karşısındaki insanla empati kurmaya çalışan ve onun önceliklerine göre hayatını düzenlemeye çalışan kızlara değer veren erkeklerin sayısı ile ters orantılıdır. O erkekler azaldıkça bu gereksiz kadın tiplemesi çoğalır…

Siz bu kadar salak oldukça daha size çok geçirirler küçükbeyjim… Aynı kaleye daha çok gol yersiniz…

İşte bunlar sebep benden berbat sevgili olur… Öğrenmem gereken daha çok şey var… Ben bunu taşıyamam ki, ay ben mi yapıcam, ay aşkım bu çok güzel dimi bana alsana, sen niye baktın o tarafa, kim bu kadın, neredesin gibi cümleleri öğrenmem ve utanmadan söylemem ay bir de saçımı ses hızıyla attırıvermem lazım…
Ezcümle: İşim olmaz bu tavırlarla ben oynar tavla mı geçerim… Oyun dediğin tavladır, okeydir… İnsanla oyun olmaz… Ve ayrıca kendi düşen ağlamaz…

SUSSAM GÖNÜL RÂZI DEĞİL...

Söylesem tesiri yok, sussam gönül râzı değil.

"ben konuşmayayım cümle kendini anlatıyor" diyeceğim ama dayanamıyorum.

Fuzuli’nin öyle dolu dolu, öyle büyük, öyle şairane ve öyle mükemmel cümlesi. Üstüne haftalarca düşünülebilecek, günlerce ağlanabilecek, sayfalarca kitap yazılabilecek bir cümle. Öyle bir cümle ki her duyduğunda tüylerini diken diken eder adamın.

"yahu" demek geçiyor insanın içinden. "yahu ben bu yedi kelimeyi sürekli her yerde kullanıyorum. Ama yan yana gelince nasıl böyle mükemmel olmuş dedirtebilecek bir cümle.

Sözlerin yıkıcılığı ama bir o kadar kısırlığı sonrası içine düşülen çaresizlik tanımlaması...

Bir şeyin değişmiceğini bilerek susmayı becerememenin hüzünlü dile getiriliş şekli...

En sonunda gönlün rıza gösterip aradan çekilmesiyle hükümsüz kalır söz. Susuyorsan gönül de ister istemez razı gelir. Eli mahkûm. Nihayetinde, dil de senin gönülde. Dil yorgunsa gönül onu taşır; nasıl gönül yorgunluklarını yıllarca taşıdıysa dil… ah'lar ile an'ların olağan buluşması gibi kocaman bir cümle bu. Gönlün susmaya razı olması, olmuyorsa zorla susturulması en hayırlısıdır. Söylemenin tesiri olacak olsa zaten söylemeye gerek kalmayacaktır. Gönül susmasa da sesini duyan yoktur. Vazgeçmelidir.

Neticesinde cümle bir kez olsun susup karşısındaki anlamaya çalışmayan, belki denese de başaramayacak insanlarla iletişim kurmaya çalışırken içerden bi yerden yükselen nidadır…

Daha önce defalarca anlatılmaya çalışılan bir yanlışın yine yapıldığı anlarda ister istemez tekrar edilir. En kötüsü bu hatayı yapan kişi ile yalnız olmaktır. O yanlışını yapar, vicdan muhasebesini bir şekilde sen tutarsın çünkü başka insana değer vermek olmayacak olanı yeri geldiği zaman nafile beklemektir.

“Dost bî-vefa, felek bî-rahm, devran bî-sükûn; derd çok, hemderd yok, düşman kavî, talih zebûn"

Diyen Fuzuli zaten kendi anlatmamış mı dünya halini…

İnsanın tüm dünyaya bakıp fuzuli bu işler diyesi gelmiyor mu?

Netice de gönlü razı etmekle hallolabilecek mesele.

Mademki tesiri yok söylemenin,

Anla ki manası da yok

Be adam/be kadın!

Susmalı...

Çünkü…

“Malumun zikri zuldur”… Lakin…

Söylesem tesiri yok, sussam gönül râzı değil.

Hamiş; Madem “Fuzuli” geldi akla sabahın erkeninde… Yine ondan bir cümle ile nokta koymalı cümleye…

“Mey biter saki kalır. Her renk solar haki kalır. İlim insanın cehlini alsa da, hamurunda varsa eşeklik; baki kalır.”

YENİ SÖZ ESKİ AĞIZLA SÖYLENMEZ...

En omurgalı duruş... Yalakalıktan uzak hunili duruştur... 

YENİ SÖZ ESKİ AĞIZLA SÖYLENMEZ...

Ne diyeceğinizi bilemediğiniz olur mu?

Benim olur… Bunca kelime israfına bazen ne diyeceğimi bilemem.

Zamansız gelen acılarda, karşımdaki insanın üzüntüsünde, bir şeyler söylemek, onu biraz daha iyi hissettirmek istediğimde, hele bir de yaşamadığım bir şeyse, nasıl davranmak gerektiğinden bile tam olarak emin değilken, ne yapsam da biraz daha mutlu etsem diye düşünüp, doğru kelimeleri doğru yerlerde kullanmakta zorlandığım olur.

Ya da karşımdaki duygusala bağlayıp yokuş aşağı gazsız frensiz deli gibi giderken o moda giremeyip kısır cümleler kurduğum hatta cümle kuramadığım da olur… Kelimeler boğazıma düğümlenir hep. Bir türlü düzgün kuramam cümleleri. Kelime dağarcığım ufalıp küçük cebime girer neredeyse… Çok fazla kelime beynimde hapsolur.

Ama bir durum daha var yaşamda edecek söz bulamadığım…

Söz konusu konuşmayı YALAKALIK olarak algılarsa beynim, söylenmesi gereken her şey inatla ağzımda tıkılıp kalır. Beğenilerimi dahi çok abartmadan söylemem bundandır. Çünkü hayranlık ve beğeniyle o yapış yapış yalakalık görüntüsü arasında “zarafet”, “mesafe” ve “kalite” den oluşan ince bir sınır vardır. Ezilmiş insan kitlelerinin kendilerinden üstün hissettiği her şeye refleks olarak tapma durumu, yaranma duygusudur, farklı beklentiler içinde olmaktır yalakalık. Yalakalığın tanımındaki kilit nokta, karşılık elde etme beklentisidir. Bu beklentiyi aradan çıkardığımız zaman “övgü ”ye ulaşırız zaten.

Bu yapıyı toplumsal bazda tekrar düşünelim. Bireysel temelde yapılan yalakalıkların sonuç vermesi halinde, yalakalık yapan insanların eşit konumda bulundukları diğer insanlardan ayrılmaya başladığını görürüz. Liyakate bakılmaksızın pek çok insan birbiri peşi sıra maddi-manevi beklediklerini bu yolla almaya başlarsa ne olur? Az ya da çok var olan toplumsal adaletin yedi sülalesiyle yakın ilişkiye girenlerin bu eylemleri, bir yerden sonra yazılı olmayan bir kural haline gelir…

O nedenle çok da tanımadığı insanları yakından tanıyormuş gibi yapan insanları, aslında aralarında yaş ve statü farkı olan insanlarla “senli- benli” konuşmaları, mevki sahibi insanların etrafındaki sevgi kelebeklerini sevmem… Sevemem. Ama açıkçası uzaktan seyretmek çok zevklidir… İnanılmaz insan manzaraları seyredersiniz… Hele de benim gibi yıllarca “seçkin” konukları işletmeci olarak ağırlamışsanız.... Daha kapıdan girerken amaç, tavır, yarış besbellidir. Net yazılmış bir kitap gibi okunur. Ama bazı ortamların olmazsa olmazıdır. “Körler sağırları samimiyetsiz sevgilerle ağırlar”

Bir salon dolusu insanın ilgisini çekmek için atılan yüksek kahkahalar, özellikle seslerin yükseltilerek anlatıldığı hikâyeler, yan masaya ateşli meyve tabağı misali gönderilen konuşmalar beni çok rahatsız eder. Bugün yazmış bir arkadaşım “ne anarşik” kadınsın diye…

Aslında bunlar ne ortama anarşi ne de ters düşmektir. Büyürken bana öğretilen her şeye taban tabana zıt olduğu için bünyemin kabul edemediği şeylerdir. Bulamadığım kelimelerdeki gibi takılır kalırım.

Babamın bürosundaki yazı gelir aklıma “nokta kadar menfaate virgül kadar eğilme”

Çıkarın, büyüğü küçüğü, noktası destanı olmaz… eğer bir insan bir parça kemik için kendinden taviz veriyorsa üç nokta gibi yerlere de uzanabilir… Ona artık ne yazar...

İşte o nedenle yakın dostlarım mütevazı, hırsları olmayan… İnsanlıkları banka hesaplarından yüksek, hesapsız kitapsız insanlardır. Doğrusuyla yanlışıyla yaşamdaki en büyük derdimde budur. Bu yaşam mücadelesini verirken komik duruma düşmemek, akşam ayağımı uzattığımda huzurlu olmak… Kendin gibi olmak…

Cebinde ki para kadar zengin, dağarcığında ki bilgi kadar engin, kişiliğinde ki doğruluk kadar samimi olabiliyorsa insan içimi ferahlatır. Varlığı beni mutlu eder.

Hepimize aydınlık dostlar, samimi insanlar diliyorum… Çünkü az bulunuyorlar... Varsa yanınızda, yamacınızda sahip çıkın...

Hamiş; Gün gelecek, her şey yerine oturacak, nerede ne söyleyeceğimi bileceğim. Çok umuyorum. Ümitliyim… Ama şimdilik gördüğümü söyleyip, bu yanlıştır "ya hu!" deyip gönlümü kırıyorum... Mesele sadece "yalaka olmamak" değil, yalakalığa geçit vermeyecek diklikte de durabilmek... Sadece yapmayan insan olmak yetmez, yapmayan kendisine yapılmasına da izin vermeyecek...

"SÖKÜKLERİNİ DİK SÖZLERİNİN, DİLİNİ KALBİNE YANAŞTIR;

DİLİNLE SÖYLEDİĞİNİ KALBİNLE DE SÖYLE...

DİKİŞ TUTMUYORSA ŞAYET, SÖYLENMEYİ BIRAK;

SUS, KALBİNDEN GEÇMEYENİ DİLİNE DEĞDİRME...''

MEVLANA